Ze komt naar je toegelopen, de gastvrouw, en neemt je mee naar haar potager. "Kijk", zegt ze, wijzend naar een verroest metalen hart, begroeid met mos, "dit hart vond ik een paar jaar geleden in een dorpje hier dichtbij."
Zomaar, uit het niets, dit gesprek en blijkbaar de nood om dit mij te tonen. Resonantie. Wij kijken elkaar in de ogen en zeggen voorts niet meer zoveel. De stilte is mooi en betekenisvol. Natuurlijk zie je de dagen erna overal niets anders dan harten. Wat dacht je.
Ik voelde veel verdriet op onze vakantieplek (een gestorven geliefde?), maar ook ontzettend veel liefde. Getransformeerde pijn, weinig dat mooier is. Een hoge trilling, waar ik maar al te graag veel langer in zou vertoeven. Plekken die zijn bezield met liefde, bezitten een heerlijk magnetisme.
Of: je ziet een plek op de kaart, ergens verstopt in een bos, en wil erheen. Waarom? Geen idee, het kan ook een enorme tegenvaller worden. Maar het blijft roepen. Op de laatste dag sleur je je geliefde mee en dan kom je daar. Eerst een bron en een cascade, met fris klaterend water waar je op blote voeten doorheen loopt. En dan, boven op de berg, lekker lommerrijk: een kapel uit 1681. Een pareltje gewoonweg. Weer een moment waarop alles stilvalt. Resonantie.
Je kunt reizen op verstand en alle hotspots aandoen, tot je leeggelopen bent.
Je kunt reizen op intuïtie en je laten leiden door resonantie. Dan kom je op plekken die telkens weer je hart vervullen en je doen overlopen van geluk.
Merci Bourgogne, tu étais formidable.